Blog Laura Johannes

Februari 2011Els, Hok en ik zijn bezig met de voorstelling “Stond Held sterk?” in het OT theater.
De voorstelling die we in 2009 gemaakt hebben voor- en met  Villa Zebra, speelt de reprise in het OT theater.  Volgende week is de laatste alweer. Balen: het is zo’n te gekke voorstelling om te doen!!! Vandaag belt Els met een leuk bericht. Onder het motto: “ Never change a winning team” heeft ze, samen met Ton, besloten Hok en mij terug te vragen om samen met hen iets nieuws te gaan maken. Het gaat om het stuk “ Het uur waarop we niets van elkaar wisten” , van Peter Handke. Dit stuk ken ik nog niet, maar wel hoorde ik laatst iets over een uitvoering van een ander stuk van dezelfde schrijver. Dat stuk speelde in Leipzich, duurde een paar uur en veel mensen uit het publiek waren er boos van weggelopen.  Dit kon dus wel eens een spannend project worden…  Ik kijk ernaar uit het te gaan lezen!

September 2011Samen met Els, Ton en Hok afgesproken om alvast bij elkaar te komen om voor te bespreken.  En lekker te eten en bij te praten in de Machinist.  Ik heb het stuk inmiddels gelezen en vind het een van de meest maffe stukken ooit! Een stortvloed aan personages en daardoor aan werelden en ik snap nog niet alles, maar vind het wel heel inspirerend. Krijg er gelijk allerlei idee”en en beelden bij. Els en Ton hebben inmiddels audities afgenomen voor de andere spelers en dansers en zijn superenthousiast over de club die daar is uitgekomen. “ Het zijn stuk voor stuk ontzettend mooie mensen om te zien, maar ook qua uitstraling enzo en ze zijn ook als groep heel leuk zo bij elkaar en we hebben alleen al op die audities zoveel mooie dingen gemaakt met ze en… en…  ze kunnen veeeel!!”  We spreken af voor de repetities echt gaan beginnen nog een keer samen bij elkaar te komen en in de tussentijd ter inspiratie de films “ Lola rent” , “Die himmel uber berlin” en “ You the living” te gaan kijken. 

Oktober 2011De repetities zijn in volle gang. Waar ik eerst dacht dat het een Theater-dans voorstelling zou worden, (met de nadruk op theater), is nu het idee om toch eerst vanuit dans en beweging te gaan maken en dan daarna pas meer te gaan spelen.  Wat is dat dansen moeilijk! Wat zijn die dansers lenig, en wat hebben ze een uithoudingsvermogen!! Gelukkig zijn Thamar en Vincent, naast professioneel dansers ook getraind als dansdocent, zo lief om veel extra met de niet- dansers te oefenen.

December 2011De eerste try-out gespeeld! Hij duurde tweeeneenhalfuur, vanwege alle verkledingen en chaos achter leek het voor ons voorbij te vliegen, we zijn eigenlijk ook al heel blij dat alles “gelukt” is. En dat we alles een keer achter elkaar hebben gespeeld. (tot nu toe werkte we meer aan losse delen). Toch moet er nog een hoop gebeuren. We willen eigenlijk dat de voorstelling niet langer wordt dan +_ 75 minuten. Dat wordt dus een hoop darlings killen en radicale keuzes maken…

Januari 2012Premiere!!Het was hard werken hiernaartoe met nog een hoop veranderingen tot het laatst aan toe.  Maar het is het waard geweest. We horen veel goeie reacties en krijgen mooie recensies. Grappig om te horen hoe iedereen er iets anders in ziet en dat het gelukt is de voorstelling zo te maken dat ie wel prikkelt, maar nergens invult.
“Er zat een bom, toch, in dat pakketje?”
“Nee joh, dat was een kadootje voor die jongen!”
 “Kadootje? Een medisch apparaat!! Dat zag je toch aan dat slangetje?”
“Slangetje? Het was een microfoon, met zo’n opname apparaat, ze was journalist en ze moest gauw een interview afnemen, want er was iets gebeurd… ”
Interessant hoe de interpretatie van de verschillende mensen vaak ook iets zegt over waar die persoon toevallig op dat moment misschien zelf me bezig is.  Bij de scholenvoorstellingen (voor middelbare scholen) is er ook steeds 1 moment uit de voorstelling dat in ieder geval nog even nabesproken moet worden…
“Waarom zat die jongen nou met z’n hoofd in haar rok?”, “Heb jij daar zelf een idee over? Wat denk jij dat dat voorstelde?” HARD GELACH EN HILARITEIT…
Toen mijn vriendin Carolien (35 met kinderwens) kwam kijken was haar datzelfde moment  uit de voorstelling ook opgevallen. “ Ontroerend, hoe die zwangerschap werd uitgebeeld”

Februari 2012We lopen alweer tegen het eind van de voorstellingsperiode aan.  Toch blijft het een levend ding en is geen voorstelling hetzelfde. We krijgen ook nog na bijna elke voorstelling  kleine aanwijzingen over wat net iets anders of beter zou kunnen bij de volgende en het is nooit af. Dat is misschien ook wel het mooie ervan.
“ Jongens van de dood? Kunnen jullie morgen misschien iets later opkomen? Ik vond dat jullie er vandaag opeens wel heel snel waren. Het hoeft niet veel te schelen hoor, maar net effe een tikkie later, dat zou wel fijn zijn… ”

- geschreven door Laura Johannes

(actrice Het uur waarop wij niets van elkaar wisten)-

Op het toneel gaat de voorstelling lekker, maar achter de coulise is het soms wel hectisch hoor...

Viewpoint achter de couliseOp het toneel gaat de voorstelling lekker!!
Maar, achter de coulise is het soms wel hectisch hoor...
De eerste keer dat we een doorloop deden bijv., met alle kledingsetjes, was één grote puinhoop en chaos in mijn hoofd :-)
Oftewel, stress: wat heb ik ook alweer aan op welk moment en, dan ook nog op het juiste moment weer op toneel staan in het juiste personage ;-) ....
Nu we al wat voorstellingen hebben gespeeld, is alles duidelijk: Je moet soms gewoon méga snel zijn en dat lukt nu ook.
Bijv. bij mijn 'heel rustig gaande afkomst' in rode jas, ren ik hard naar de andere kant, om vervolgens me in mijn feestjurk met lastige rits te hijsen.
Zonder hulp van Renée of Marjanne ben ik niet op tijd..
Na die feestjurk ren ik achter heel snel weg, met de rits al open, jurk op half 7, om vervolgens mijn zomerjurkje aan te krijgen.
Dan sjees ik weer naar mijn volgende opkomst en ga 'relaxed' zomerdansend ( met een brede glimlach) het toneel weer op.

Nou, er hangt nu zelfs een serene rust achter. Iedereen is zeer geconcentreerd. Geweldig!!
(Ik heb soms zelfs tijd om de setjes weer netjes terug te hangen hahaha)
Achter de coulise is een soort vieuwpoint voor me geworden:
Het begint eigenlijk al als ik van onze kleedkamer naar beneden loop, ik daar altijd Liesbeth geconcentreerd zie zitten op haar stoel. De voorstelling is bezig en vlak voor een opkomst weet ik wie, in welk kledingsetje, daar ook staat te wachten. Staat diegene er ( nog) niet, schrik ik en twijfel ik toch even of ik wel goed sta.. ;-) Als serveerster weet ik dat bijv. Joenoes daar als jogger wacht en Eva klaar staat met haar dienblad. Maar ook, als ik naar de andere kant moet lopen achter t publiek, daar altijd Thamar staat met haar spijkers. Zo ook, als Engelbert bijna klaarstaat in z'n oudere mannen setje, ik mij suuuper moet haasten met omkleden, omdat wij dan bijna samen opmoeten. En, als ik het volgende personage heel even niet meer weet, dan kijk ik naar de anderen om me heen, en gaat het verkleden vanzelf! Zo heb ik mijn spiekbrief gelukkig niet meer nodig!!

geschreven door Noor van der Does (speler van Het uur waarop wij niets van elkaar wisten)



Dit is wat over blijft na een geweldig weekend….

Wat een week hebben we gehad! Niet alleen bij de makers en de spelers van Het uur waarop wij niets van elkaar wisten gierden de zenuwen door het lijf, ook wij ‘van kantoor’ waren gespannen voor het eerste speelweekend. Tijdens de fotodoorloop zag ik de voorstelling voor het eerst weer na drie weken. Hoe zou het er nu uitzien? Ik zat te stuiteren op mijn stoel die avond. Wat een enorm werk is het geweest om na drie weken dit resultaat te laten zien. Weliswaar nog niet vlekkeloos, maar hé het was pas donderdag! Hier en daar viel iemand over het water op de vloer en soms kwam iemand niet op, of juist wel. Maar ik was al enorm enthousiast. Over het ritme, de durf van Els om dingen te schrappen en niet altijd te luisteren naar Peter Handke, de kostuums, de choreografie, de videoprojecties…

En toen de vrijdag. De eerste try-out voor een goedgevulde zaal. Jeetje, wat kan er in een dag veel veranderen. Laura leek wel een ander personage, er waren geen valpartijen meer en het licht was heel anders.

Daarna kwam de zaterdag. Na een zeer succesvolle Nieuwjaarsborrel voor de buurtbewoners en organisaties in en rond het Lloydkwartier stond de tweede try-out op de planning. Wat een concentratie bij de politieagenten Eva en Frances. En wat een indrukwekkende opkomst…. Ik kan u uiteraard nog niet verklappen wat ik hiermee bedoel. En die Erwin, dat is een acrobaat! Geen avond zie je hetzelfde als hij gaat freestylen.

Sergio Cruz Ramirez was nog niet tevreden over de rekwisieten en kostuums. Hij had nog één avond voor de première. Hij dacht hardop terwijl we een glaasje dronken na een hectische zaterdagavond. ‘Zal ik vanavond die trap nog verven of morgenochtend? Nee, ik kan het beter nu doen zodat het nog kan drogen.’ Ik keek hem aan met grote ogen en zei: ‘Sergio, nee! Het is al half twaalf.’ Maar Sergio was al weg voordat ik de woorden uit mijn mond had en riep nog achterom: ‘Anders doe ik vannacht geen oog dicht!’
En daar zat ik dan, naast mijn collega’s Nelly (publiciteit) en Tjalling (techniek), terwijl Enno (productie) nog een swingend plaatje opzette. Ik zat na te genieten na een geweldige buurtborrel (wat een leuke buurtbewoners hier op het Lloydkwartier) en een mooie tweede try-out. (Ik moet trouwens toegeven: toen we om half één de werkplaats inliepen en de nieuw geverfde trap zagen, snapte ik helemaal wat Sergio bedoelde!)

Eindelijk was de dag van de première aangebroken. Ik kwam de artiestenfoyer binnen en zag dat daar een bom was ontploft. Een bom van toi’s! Er hing een waslijn door de hele foyer (hoe is die daar nu gekomen?) en overal kledinghangers met lieve briefjes en bemoedigende woorden erop. Er lag snoep, heeeeel veel snoep en schatkistjes met persoonlijke briefjes erin. Er lagen miniatuurkledingstukjes en horlogebandjes. Enorm veel kleuren knalden je tegemoet. Dit klopte helemaal bij de voorstelling en het geweldige team dat daaraan meewerkt. En toen kwam de première dan. Zenuwen gierden door het lijf. En dan die adrenalinestoot. Alles verliep niet helemaal volgens afspraak maar het mooiste is dat het publiek dat niet ziet. Voor de schermen was het een geoliede machine. Wat een applaus na afloop. Alle vrienden en familieleden van de spelers stonden met bloemen trots in de foyer te wachten op ‘hun acteur’. Een heerlijk feestje met hapjes en drankjes. Na maanden hard werken, zowel artistiek als productioneel sluiten we een periode af. Een periode van schaven, verfijnen, creëren en repeteren. Nu is het tijd om volop te genieten van een geweldig team, mooie acteurs en dansers en een ontroerende voorstelling.
Maar onze taak zit er nog niet op. Wij ‘van kantoor’ gaan er met volle energie tegenaan om alle bewoners van Rotterdam en de rest van Nederland te overtuigen van deze voorstelling.

Eveline Lamphen, medewerker educatie & publiciteit O.T. Theater

Gewoon maandag , net of er niets is gebeurd...

Gewoon maandag , net of er niets is gebeurd. Mijn handen doen maandagdingen en ik ben omringd door een serene rust. Mijn bonkend hart is weer kalm.
Mijn hoofd zit vol van zondag: wat een voorstelling, wat een concentratie, wat een applaus, wat een complimenten, wat een lekkere hapjes, wat een leuke en mooie tois, wat is er hard gewerkt. Tranen over mijn wangen.
Wat erg dat Ton er niet bij kon zijn en wat jammer dat Katja weggaat.
En dan is het bijna weer donderdag waar het Plein der pleinen gewoon zijn eeuwige ritme herneemt of zoals André Hazes zingt:

Ik zag de lichten van het plein, waar het o zo leuk kan zijn
Een gitarist, een acrobaat, ja, dat zie je hier op straat.
Een boodschap van een heilsoldaat, een junk, die voor je staat
Dat is het leven, dat is het leven op het plein.

Een travestiet, een ijscoboer, een danseres, een houten vloer,
Gewone dingen, die je vindt alleen op straat.
Dit is mijn plein, dit is mijn plek, hier zijn de zorgen even weg
Dat is leven, dat is leven op het plein.

Refrein (2x)
Dit is mijn plek, hier staat m’n wieg, hier komt m’n blues vandaan.
Het is te gek om hier te zitten, je mag ook staan.
Zelfs als het regent en ‘t is leeg, geen wijn of biertje kreeg
Ach, dan nog, ach dan nog, er is toch leven op het plein.

Liesbeth Petrus - speler in Het uur waarop wij niets van elkaar wisten-

Uw werelden zijn groter dan u denkt, alleen wisten ze niets van elkaar...

-Erwin Dörr (speler van Het uur waarop wij niets van elkaar wisten)-

Het uur waarop wij niets van elkaar wisten. Dat maakt het nou juist zo spannend. Iedereen met een beetje fantasie kan zijn eigen situatie of verhaal binden aan mensen of dingen waarvan je eigenlijk niets weet. Je kunt slechts raden en bevooroordelen over wat je ziet. En ook al lijkt de situatie soms heel duidelijk, zolang je niets kunt vragen zul je het nooit zeker weten.
Eigenlijk kan de mens niet tegen onzekerheden. We willen altijd alles  van tevoren voorspellen, berekenen en inschatten. Wij houden niet van verassingen, "weten" is de kracht die we nodig hebben om te overleven.

Dat laat weinig ruimte over voor onze fantasie. Ik hoop dat deze voorstelling u die ontspannen ruimte wel biedt en een stukje leven in u opwekt. Ook hoop ik dat u na het ervaren van dit plein ook eens wat meer rondkijkt op de pleinen die u zelf passeert. Uw werelden zijn groter dan u denkt, alleen wisten ze niets van elkaar...
 Als ik tijd en zin heb ga ik zelf ook weleens naar een voorstelling kijken waar ik nu zelf in speel. Maar dan gewoon op straat met mensen die niet eens weten dat zij mijn voorstelling voorstellen. Het klinkt misschien saai, maar als je goed kijkt is dat het niet. Natuurlijk is het niet altijd even vermakelijk. Ik zou zeggen, probeer het eens als u in een gekke of vernieuwende bui bent. Het is best inspirerend.

Confessions of a shopaholic

Frances Gallimore (speler Het uur waarop wij niets van elkaar wisten)

Ik houd van kleren en kleren houden van mij. Althans, dat geloof ik. Ze lachen namelijk breeduit naar mij als ik langs de etalages loop. Een stralende glimlach die ik niet kan weerstaan. Het lokt me de betreffende winkel in en als ik niet uitkijk, dan ga ik met meer spullen naar buiten dan waarmee ik naar binnen liep. Het Jurkje is mijn gedoodverfde winnaar. Vooral in allerlei leuke kleurtjes of patronen. Als ik de strijd aanga met het kopen van het Jurkje, dan verlies ik genadeloos. Ik ben zo mak als een lammetje, laat me meeslepen en verleiden en geef me volledig over.

De afgelopen weken is er achter de schermen een kledingwalhalla ontstaan, die zijn weerga niet kent. Ik heb alleen al zelf de beschikking over maar liefst zes Jurkjes (waarvan een bruidsjurk :) drie jassen, twee broeken, twee blouses, een rok, een vestje, een badpak, drie tassen en zeven paar schoenen. Reken dat maal vijftien spelers en probeer je er maar een voorstelling van te maken. Een Utopie voor elke kledingliefhebber.

In vijf kwartier mag ik me volledig uitleven in mijn mooie collectie kleren. Bij het omkleden van kledingsetje A naar kledingsetje B ontstaat een gedaanteverwisseling. Zo verander ik bijvoorbeeld in mum van tijd van stevige wandelaar in strakke sollicitante en gaan we moeiteloos van mooie bruid over in een krasse bejaarde. Het kan allemaal in de wondere kledingwereld achter de schermen. Met grote dank aan onze kostuumheld  Sergio Cruz Ramirez!

Komt dat zien!



Een grote chaotische structuur....

foto: Pepijn Lutgerink

Iedere werkdag probeer ik structuur aan te brengen in grote hoeveelheden data zodat hier patronen in kunnen worden herkend en op een efficiënte manier informatie uit geëxtraheerd kan worden. Deze structuur probeer ik te visualiseren en teken ik uit. De hele dag zit ik te turen naar een scherm met kleine letters en icoontjes, wacht ik minuten lang totdat de computer een vraag heeft beantwoord en zie ik de klok verder tikken, terwijl het leven buiten verder gaat.
Uit mijn kantoorraam kijk ik naar de mensen. Ze staan te wachten op de bus. Steken over bij groen licht en rennen nog snel over bij rood. Lopen voorbij met boodschappen of zijn onderweg naar een ziek familielid in het ziekenhuis. Hier zit een bepaalde flow in, een soort structuur. Het lijkt wel een computer programma. Misschien moet ik dat is gaan tekenen. Of kan dat eigenlijk helemaal niet? Iedereen heeft toch zijn eigen gedachten en bewandeld zijn eigen pad. Misschien zit ik hier wel gek te worden en begin ik overal patronen en structuren in te zien…

Gelukkig kan ik weer naar de repetitie van het Uur vanavond om alles los te laten, te leren van geweldige mensen, totaal anders dan de mensen met wie ik tot nu toe heb samengewerkt. Even geen structuur, helemaal loslaten, op je gevoel afgaan, goed of niet, maakt niet uit. Lichamelijk en geestelijk vrij. Hier geniet ik zo intens van dat ik eigenlijk niet wil dat hier een einde aan komt.
Echter, hoe dichter we bij de première komen hoe meer ik ga denken in structuren en patronen. Opkomsten, afgangen, wie/wat is mijn cue, wanneer zet de muziek in, welk jasje moet aan en wat denkt het personage eigenlijk als hij het plein over wandelt, rent of danst. Visualisaties van dit alles vormen zich in mijn hoofd en ik ga het structureren, patronen tekenen. Tientallen A4tjes vol geklad liggen al in mijn bureau.

Nog 2 weken te gaan. Alle patronen moeten in mijn hoofd om ze vervolgens weer los te laten. Want het echte leven is niet zo. Het is niet te voorspellen wat er gebeurd.

Aanschouw een levend plein, echte mensen, bizarre momenten, mooie momenten, verdriet en blijdschap, soms surrealistisch en soms realistisch. Één grote chaotische structuur.

-Olivier Schumacher (speler Het uur waarop wij niets van elkaar wisten)-